علت طلبه شدنم!

سلام بر بینندگان عزیز! شخصی از من پرسیده: چی شد رفتید سراغ طلبگی و حوزه؟

در جواب این سوال، خدمت شما عرض کنم: از یه بنده خدایی که کوه اورست رو فتح کرده بود پرسیدند: انگیزه ات از فتح کوه اورست چی بوده؟ در جواب می گه: والله انگیزه منگیزه نمی دونم چیه! بار خورد منم اومدم اورست!!

یا از طلبه ای امروزی سوال کردند چرا طلبه شدید؟ گفت داشتیم فوتبال بازی می کردیم توپمان افتاد در مدرسه علمیه. آمدیم توپ را برداریم در را بستند ما هم دیگر ماندیم !!

حالا از شوخی گذشته، باید بگم: اون زمونا که ۱۳ ساله بودم، چون بابای محترمم حاج آقا بود (که خیلی دوستش دارم، از دید من آدم بزرگیه) و آرزوش این بود که من طلبه بشم و وصیّت کرده بود که تموم کتاباش که زیاد بود، به من برسه، یه جرقه هایی تو وجود من زده شده بود... تا اینکه سیکل رو گرفتم و  امتحان کتبی حوزه رو دادم! البته اون موقع ها اونقدر هم برام مهم نبود که حوزه بیام یا نه !

یه روز که من شهر زنجان خونۀ مکائیل داییم خواب بودم، پدرم تماس گرفت و گفت که مصطفی حوزه قبول شدی باید بیای بری امتحان ورودی و مصاحبه بدی... (اینجا بود که انحراف ما تقریباً آغاز شد:)

اومدم قم و نوبت مصاحبه با بنده شد، حاج آقایی که مصاحبه می کرد، از من پرسید اگه حوزه قبول نشی چی کار می کنی؟ منم با پررویی تمام جواب دادم: من قبول می شم! ایشون هم از این صلابت من خوشش اومد و به بابام گفت این بچه به درد حوزه می خوره!!! (البته الان فهمیدم برای چی می گفته به درد حوزه می خورم؛ چون تو مُخ مردم راه رفتن تبحّر خاصی دارم:)

تا اینکه بالاخره وارد حوزۀ علمیۀ قم شدم و الان اگه هزار بار هم از اول بخوام تصمیم بگیرم بازم حوزه رو انتخاب می کنم... البته کاری به فضاهای موجود و برداشت هایی که از حوزه و روحانیت می شه ندارم و دوست دارم بیشتر کار خودم رو بکنم... ما رو چه به فضاهایی که ایجاد شده!! یه جوجه طلبه باید مشغول درس خوندن و تحقیق باشه و بس! (شما هم دعا کنید تا اینجوری باشم)

نکتۀ مهمی که دوست دارم به اون اشاره کنم اینه که، وجود استاد سید محمود ابطحی گلپایگانی در زندگی من، باعث برکات زیادی شده که نتونستم ازش یاد نکنم چون خیلی زیاد به ایشون مدیونم.

همین... و البته یه چیزای دیگه که بعداً خدمتتون عرض خواهم کرد.